«Πλέγματα χώρου» - Αθηνά Σχινά, Κριτικός & Ιστορικός Τεχνης.
Απο την Εκθεσή μου « Ενδοχώρα» στην
Γκαλερή ΑRT-ZONE 24-
Αθήνα- Φεβρουάριος- 2011
Η Μάρτα Μπιατζίνι δε
διαθέτει απλώς μια γόνιμη μορφοπλαστική φαντασία, μέσα από την οποία
απελευθερώνει εκφραστικές δυνατότητες του υποσυνειδήτου. Με την αυτόματη
σουρεαλιστική γραφή που χρησιμοποιεί, αποκωδικοποιεί ερεθίσματα κι αισθήσεις
που δέχεται από τον περιβάλλοντά της χώρο, από συναναστροφές κι εντυπώσεις, από
καταχωρίσεις της μνήμης και αρχετυπικές καταστάσεις, διαμορφώνοντας λαβυρινθώδη
οπτικά πεδία.
Ο εικαστικός προβληματισμός
της εστιάζεται στην ανασύνταξη μιας πραγματικότητας που προέρχεται από τις
ίδιες τις καταβολές της γραφής, ως ενός τρόπου διαδρομών, ποικίλων στιγμάτων
και ακολουθίας της γραμμής. Μιας γραμμής, που με τις περιελίξεις και τις
επαναφορές της, με τις πυκνότητες και τις αραιώσεις της, με τους ρυθμικούς
σχηματισμούς και τις ταλαντώσεις της, δημιουργεί πλέγματα, μέσα απ΄ όπου
διασυνδέεται το κατοχυρωμένο με το ακατοχύρωτο, το φανερό με το υποτιθέμενο, το
αινιγματικό με το παράδοξο.
Τα «τοπία» που η αφαιρετική
και χειρονομιακή γραφή της Μάρτας Μπιατζίνι αποκαλύπτει, θυμίζουν δαντελωτές
οθόνες, που ενοποιούν και ταυτοχρόνως διαχωρίζουν το «είναι» από το «φαίνεσθαι»
μιας ρευστής και δρώσας αλληλουχίας καταστάσεων. Αν η υπαρξιακή ιδιοσήμανση της
ίδιας της γραφής, ορίζει τις μεταπλάσεις και τις μεταμορφώσεις του «εγώ», αυτός
ο πρωτοπρόσωπος ενικός, στα έργα της ζωγράφου αποκτά την πολυπροσωπία και τον πληθυντικό
αριθμό του «εμείς», ως συναίσθηση μιας δραματουργίας πολύτροπων τεκταινομένων
που αφορούν τα προκείμενα και τα αθέατα, ενός παρελθόντος που γίνεται παρόν,
χωρίς ωστόσο να περιορίζεται σε καθηλωτικούς προσδιορισμούς.
Ο θεατής έλκεται και
ταυτοχρόνως διαπλέκεται ασυναίσθητα στις δαιδαλώσεις της γραφής που πέρα και
πάνω απ’ όλα, ορίζουν τις ποιότητες, την υφή, τις εντάσεις και την χροιά αυτού
καθ’ εαυτού του χώρου. Ενός χώρου, που αποδομεί και αναδιαρθρώνει, μεταβάλλει
και διαρκώς ανατρέπει τις πιθανότητες να διασφαλίσει την λογική. Την θέση του
πολυδύναμου αυτού χώρου, καταλαμβάνουν τοπολογικά πλέγματα, που άλλοτε
χρωματίζουν και πότε αποχρωματίζουν με ημιτόνια τα διαφορετικά αναπτύγματα των
τμημάτων τους, τα οποία όχι μόνον συνομιλούν μεταξύ τους, αλλά αποδίδουν και
οργανική αλληλουχία στο σύνολο, δραστηριοποιώντας στον θεατή την λειτουργία του
συνειρμού.
Στα έργα της Μάρτας
Μπιατζίνι, ο χώρος ταυτίζεται με τον χρόνο και το φως, καθώς οι μικροκλίμακες
ανταποκρίνονται σε μεγακλίμακες «γεγονότων», που υπερβαίνουν την αυτάρκεια του «εγώ». Το κάθε οπτικό
πεδίο ισοδυναμεί με το θετικό και το αρνητικό της παρουσίας του, σαν να
επικοινωνεί ο θεατής με το θετικό και την ίδια στιγμή με το αρνητικό μιας
φωτογραφίας, γιατί το ζητούμενο, στην συγκεκριμένη ενότητα των έργων, δεν είναι
να φανερώσει κανείς μόνον τις μεταπλάσεις μιας «εικόνας», αλλά τις συνέργειες
καθώς αυτές υποδεικνύουν την ίδια την μορφογένεση, μέσα από τον χώρο, τον χρόνο
και την φωταύγεια, ενός εικαστικού πεδίου που ως οθόνη, πάλλεται από ζωή, συναιρείται
κι εκδιπλώνεται, συστέλλεται και διαστέλλεται, φέρνοντας στο προσκήνιο την
έννοια και την δυναμική του γραφισμού. Μέσα από την επαλληλία των δικτυώσεων
και της περιστροφικότητάς του, της απλότητας και της μετατρεψιμότητάς του, της
συνθετότητας και της ιχνοθεσίας του, το σώμα της γραφής, σαν πολυκυτταρικός
οργανισμός, μετατρέπεται σε σώμα μιας ύλης που αναδομείται και ανασυγκροτείται,
επιζητώντας την αυθεντικότητα και την αληθοφάνεια της μετέωρης παρουσίας του.
Αθηνά
Σχινά
Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης
«Reticolati
di spazio» - di Athinà Schinà- Critico e Storico dell’Arte.
- In
occasione della mia esposizione «ENTROTERRA» nella Galleria ART ZONE 24 –
Atene-Febbraio 2011
Marta Biagini non dispone soltanto di una feconda fantasia creatrice di
immagini e di forme, grazie alla quale libera possibilità espressive
dell’inconscio. Avvalendosi della scrittura automatica surrealista, decodifica
stimoli e sensazioni che riceve dal suo ambiente, da relazioni e impressioni,
da registrazioni della memoria e condizioni archetipe, trasformandoli in
labirintici campi visivi.
La sua ricerca figurativa si focalizza nella ricomposizione di una
realtà che deriva dalle stesse influenze della scrittura, come percorsi
di segni multiformi e proseguimento della linea. Di una linea
che, con gli intrecci ed i ritorni su se stessa, con ispessimenti
e rarefazioni, con sintesi ritmiche e ondeggiature, crea
reticolati entro i quali si misura l'appurato con il non convalidato, il
visibile con il presunto, l’enigmatico con il paradossale.
I «paesaggi» e la scrittura astratta e gestuale di Marta Biagini
ricordano schermi di trina che uniscono e contemporaneamente dividono
«l’essere» dal «sembrare » di una fluida e continua sequenza di situazioni. Se
l’autodefinizione esistenziale della stessa scrittura determina le
trasformazioni e le trasfigurazioni dell’ «io», questa prima persona singolare
nel lavoro dell’artista acquista multiformità e diventa il plurale «noi»,
come coscienza di una drammaturgia di eventi multimodali che si riferiscono al
palese e all’invisibile, al passato che diventa presente, senza
tuttavia il limite di definizioni determinate.
Lo spettatore viene attratto e nello stesso tempo intrecciato
inconsciamente nell’andamento labirintico della scrittura che, oltre e
sopra a tutto, definisce le gradazioni e le trame pittoriche, le tensioni
e il carattere dello spazio in se stesso. Di uno spazio che decostruisce e
ristruttura, altera e continuamente impedisce le possibilità di tutelare la
logica. Questo spazio dalle molte dinamiche cede il posto
a reticolati topologici che talvolta colorano, altre volte decolorano con
semitoni le varie propagazioni delle sue parti, le quali non soltanto
comunicano tra di loro, ma conferiscono anche la sequenza organica all’insieme,
stimolando nello spettatore il meccanismo di associazione.
Nel lavoro di Marta.Biagini lo spazio si identifica con il tempo e la
luce, mentre le scale ridotte corrispondono a grandi scale di avvenimenti
che superano l’ autonomia dell’«io». Ogni campo visivo equivale al
positivo e al negativo della sua presenza, come se lo spettatore comunicasse
con una fotografia e allo stesso tempo con il suo negativo, perché ciò
che si ricerca in questa specifica serie di opere non é svelare solo le
trasformazioni di una «immagine», ma le sinergie nel momento in cui esse
indicano la morfogenesi in se stessa, entro lo spazio, il tempo e la
luminescenza di un campo visivo che, come uno schermo, palpita di vita, si
contrae e si distribuisce, si riduce e si espande, portando in primo piano il
significato e la dinamica del grafismo. L’entità della scrittura - come un
organismo multicellulare - attraverso la sua circonvoluzione, le
sovrapposizioni dei reticolati , il suo semplificarsi e il suo
convertirsi, il divenire complessa e il lasciare tracce, si trasforma
nell’entità di una materia che si ricostruisce e si deframmenta, alla ricerca
di autenticità e plausibilità della sua presenza aerea.
Athinà Schinà
Critico & Storico dell’Arte
«Το ελεύθερο παιχνίδι της
φαντασίας» του Παναγιώτη Παπαδοπουλου - Ιστορικου Τέχνης
Με την ευχαιρία της εκθεσή μου στο
Κεντρο Εικαστικών Τεχνών «Γ.Καρύδης» στην Φιλοθέη το 2008
Το Κόκκινο Βιβλίο, του Κάρλ Γιούνγκ αποτελεί μια περιγραφή
των εσωτερικών εμπειριών του συγγραφέα. Ένα είδος ψυχολογικής βιογραφίας. Το
βιβλίο αυτό εικονογραφείται με πάρα πολλά σχέδια που έγιναν από τον ίδιο.
Θεωρούσε τα σχέδια αυτά ως εξωτερίκευση των βιωμάτων του. Αποτελούσαν την
έκφραση της «αντικειμενικής ψυχής» δηλαδή την έκφραση στοιχείων που είναι κοινά
για όλους.
Γνωρίζουμε ότι ο
καλλιτέχνης ζει με εμμονές. Επαναλαμβάνει –ξανά και ξανά- εικόνες σύμβολα και
καταστάσεις που έχουν μια ιδιαίτερη φόρτιση γι’ αυτόν. Η μονομανία αποτελεί το
χαρακτηριστικό του.
Το ίδιο κάνει και η Μάρτα
Μπιατζίνι. Στην προηγούμενη έκθεσή της με θέμα τα καπέλα το πραγματικό
ζητούμενο της ήταν η εικαστική διατύπωση των συμβόλων που φορούσαν οι μορφές
στα καπέλα τους. Η κάθε μορφή παρέπεμπε σε μια εικόνα ή σε κάποιο στερεότυπο ή
σε κάποιο αρχέτυπο σύμβολο.
Στην παρούσα έκθεσή της
συνεχίζει αυτήν την προβληματική. Οι ακουαρέλες της καθώς και τα λάδια με αυτό
το θέμα αποτελούν ένα παιχνίδι με τα στοιχεία της μνήμης.
Η γραφή της μοιάζει με την
αυτόματη γραφή των σουρεαλιστών ή με την αντίστοιχη τεχνική του Κοκτώ. Ξεκινά,
λοιπόν, το σχέδιο με ένα τυχαίο σημείο. Σιγά-σιγά δημιουργεί φόρμες που οδηγούν
σε αρχέτυπα στοιχεία της μνήμης. Ο
πύργος, το παράθυρο, η σκαλα
αποτελούν μερικά από αυτά. Βέβαια αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι και
αντίστροφη. Να ξεκινήσει από κάποιο χαρακτηριστικό σύμβολο και στη συνέχεια να
επακολουθήσει ο αυτοσχεδιασμός. Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα πρέπει
να είναι το ίδιο. Να αναδυθεί εικαστικά η κληρονομιά της μνήμης που είναι κοινή
για όλους και υπάρχει μέσα μας.
Η διαδικασία που
περιγράψαμε αντιστοιχεί στα δυο επίπεδα της μνήμης που δέχεται η
καλλιτέχνης. Από τη μια πλευρά υπάρχει μια
στιγμιαία μνήμη που παραπέμπει σε κάποιο είδος φόρμας. Διαφορετικά σχεδιάζεις
εάν είσαι ήρεμος, διαφορετικά εάν είσαι θυμωμένος ή στεναχωρημένος. Πρόκειται για
ένα είδος μιας στιγμιαίας μνήμης, μιας ανταπόκρισης στα άμεσα ερεθίσματα του
περιβάλλοντος και των αισθήσεων. Αυτό το επίπεδο παραπέμπει στον αυτοσχεδιασμό
ο οποίος ποικίλλει από έργο σε έργο ανάλογα με τη θυμική κατάσταση του
καλλιτέχνη. Υπάρχει όμως και η διαρκής μνήμη που βοηθά στην έκφραση των
αρχέτυπων που αναζητά να διατυπώσει η καλλιτέχνης. Δέχεται την κλασική σημασία
της τέχνης η οποία δεν αποτελεί παρά το ελεύθερο παιχνίδι της φαντασίας που
βγαίνει αβίαστα και αυθόρμητα. . Ό,τι δεν ξεχνά η φαντασία του επικυρώνει τη
δυνατότητα να υπάρξει. Η ασυμμετρία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία
δεν επιλύεται εποπτικά αλλά διαμεσολαβείται με τη δύναμη του φανταστικού. Τα
σχέδιά της δοκιμάζουν όλες τις άπειρες δυνατότητες ανάμεσα στο Γενικό και το
Ιδιαίτερο, της σκέψης με τη φαντασία με βάση κριτήρια που δεν δίνονται a priori με βάση κάποιες κατηγορίες
αλλά εναλλάσσονται σαν παιχνίδι.
Η Μπιατζίνι εστιάζεται στην
έννοια του συνόλου και της σύνθεσης. Αρχές που δανείζεται από την
αρχιτεκτονική. Όταν ζωγραφίζει έναν πύργο δεν ενδιαφέρεται μόνο να παρουσιάσει
ένα σύμβολο αλλά πως αυτό θα ενταχθεί μαζί με τα στοιχεία του αυτοσχεδιασμού σε
ένα σύνολο. Η μορφή πρέπει να είναι συνολική. Το έργο τέχνης δεν αποτελεί ένα
σύνολο μερών αλλά είναι κάτι περισσότερο από τα μέρη του. Η αναζήτηση της
συνολικής εικόνας, του gestalt, είναι στόχος της.
Παναγιώτης
Σ. Παπαδόπουλος
Ιστορικός
Ιτέχνης
Σεπτεμβρης
2008
«Il libero
gioco della fantasia» di Panaiotis Papadopoulos-Storico e Critico d’Arte.
In occasione della
mia esibizione al Centro D’Arte Figurativa “G.Karidis” a Filothei (Atene)-2008
Il
Libro Rosso di Carl Yung e’ la descrizione dei vari stati d’animo dell’ autore.
Una specie di diario psicologico. In questo libro sono raffigurati anche molti
disegni eseguiti da lui stesso. Yung considerava questi disegni come la
manifestazione esterna del modo in cui viveva le proprie esperienze.
Costituivano l’espressione dell’”anima oggettiva”, cioe’ l’espressione
esteriore di elementi che sono comuni a tutti.
Si sa
che l’artista in genere vive con idee persistenti. Ripete ininterrottamente
immagini, simboli e situazioni che per lui hanno un determinato peso. Il
ricorrere continuamente ad essi e’
la sua caratteristica.
Si ritrova questo anche in Marta Biagini .
Nella sua precedente esposizione,
con il tema dei cappelli, vi era principalmente la volonta’ di dar forma a
simboli che le varie figure portavano sui propri cappelli. Ogni forma rimandava ad un’immagine di un
qualche stereotipo o di un qualche simbolo archetipo.
Nell’
esposizione attuale si ritrova una continuazione della stessa problematica. Gli
acquarelli e anche le opere ad oio con questa tematica creano un gioco con gli elementi della
memoria. La sua grafica fa pensare
a quella automatica dei surrealisti o alla corrispondente tecnica di Cocteau’.
Inizia infatti a disegnare partendo da un punto casuale. Procede a mano a mano creando delle
forme che rimandano ad elementi archetipi della memoria. La torre, la finestra,
la scala fanno parte di questi. Certamente questo procedimento puo’svolgersi
anche al contrario. Si puo’ cominciare cioe’ da qualche simbolo caratteristico
per continuare in seguito improvvisando. Sia nell’uno che nell’altro caso si
raggiunge lo stesso risultato: di svelare e di esprimere figurativamente
l’eredita’della memoria che e’ comune a tutti e che si trova dentro di noi.
Il
procedimento che abbiamo descritto corrisponde ai due livelli della memoria che
l’artista recepisce. Da una parte si ha una memoria immediata che rimanda ad un
certo genere di forma. Si disegna diversamente quando si e’ calmi piuttosto che
quando si e’ arrabbiati o malinconici. Si tratta di una specie di memoria
istantanea, di una corrispondenza immediata agli stimoli provenienti
dall’ambiente e dalle proprie sensazioni. Questo livello conduce
all’improvvisazione che straripa da opera ad opera a seconda dello stato
emotivo dell’artista. Esiste però anche la memoria continua che aiuta
nell’espressione degli archetipi che l’artista vuole raffigurare. Adotta il
concetto classico dell’arte che non e’ altro che il libero gioco della fantasia
che sgorga in modo libero e spontaneo. Ciò che la fantasia non dimentica si
avvale della possibilità di esistere. La asimmetria che c’e’ tra la realtà e la
fantasia non si risolve per dato di fatto ma intermediando con la forza del
fantastico. I suoi disegni sperimentano
le più infinite possibilità tra il Generico e lo Specifico con la
fantasia, in base a criteri che non sono dati a priori ma interagiscono come in un gioco.
Marta
Biagini punta a focalizzare il significato dell’insieme e della sua composizione. Principi che ha preso
in prestito dall’architettura. Quando disegna o dipinge una torre non le
importa solo di raffigurare un simbolo, ma di come esso si inserisca con i suoi
elementi di improvvisazione entro una struttura unica. La forma deve essere
totale. L’opera d’arte non e’ composta da una serie di elementi, ma corrisponde
a qualcosa di più delle parti di
cui e’ costituita. La ricerca dell’immagine totale, della “gestalt”e’ il suo
scopo.
Panaiotis S.Papadopoulos
Storico e Critico d’Arte
Settembre 2008
«Τα Καπέλα» του Παναγιώτη
Παπαδόπουλου - Ιστορικού και Κριτικού Τέχνης με την ευχαιρία της έκθεσής μου
«Καπέλα» στο Χώρο Τέχνης «William James»-
2006
Πολλοί καλλιτέχνες που
κινούνταν στα πλαίσια των σουρεαλιστών χρησιμοποίησαν στο έργο τους ως θέμα το
καπέλο. Σε αυτήν την παράδοση ανήκει και η Μάρτα Μπιατζίνι.
Τα πρόσωπα, στο έργο της, που φορούν τα καπέλα απεικονίζονται
χωρίς μια ιδιαίτερη εκφραστικότητα. Δεν διαφοροποιούνται από το ένα έργο στο
άλλο. Δεν έχει σημασία η έκφραση της μορφής.. Αυτό που έχει σημασία είναι τα
σύμβολα που φορούν στα καπέλα τους.
Η κάθε μορφή παραπέμπει σε μια εικόνα, σε στερεότυπα ή σε καταστάσεις.
Η Μπιατζίνι δεν δημιουργεί
ολόσωμες μορφές. Το έργο ξεκινά με την απεικόνιση του κεφαλιού. Αποτελούν τα
έργα της περίεργες φωτογραφίες αστυνομικής ταυτότητας στις οποίες τα πρόσωπα
παρουσιάζονται με μια περιορισμένη και διακριτική εκφραστικότητα ώσπου να
σηκώσεις το βλέμμα λίγο υψηλότερα για να δεις τον πραγματικό κρυφό κόσμο που
κουβαλάνε.
Σύμβολά της: η γοητεία κι η
φιλαρέσκεια, η μητρότητα, το αίσθημα της ελευθερίας,. Το μετέωρο αλλά και
καθαρά διατυπωμένα ψυχαναλυτικά σύμβολα, που εκφράζουν την καταπίεση , τον
εγκλεισμό, τη θλίψη και τη διάψευση αλλά και το υπαρξιακό αδιέξοδο. Η
προστατευτικότητα, η τρυφερότητα, η φαντασίωση κι ο ερωτισμός, το αστικό τοπίο
κι η φύση, η απόδραση και το αίσθημα της ελευθερίας ή απλά η ονειροπόληση
αποτελούν κάποια άλλα. Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί επ’άπειρο. Το θέμα
γίνεται ένα γόνιμο εργαλείο χωρίς όμως να μεταρέπεται σε μανιέρα Γιατί το καπέλο
στο έργο της Μπιατζίνι είναι η ίδια η έκφραση της ανθρώπινης κατάστασης.
Παναγιώτης Σ.Παπαδόπουλος
Ιστορικός –Κριτικός Τέχνης
Σεπτέμβριος 2006
«Ι Cappelli» di
Panaiotis Papadopoulos- Storico e Critico d’Arte- in occasione della mia mostra
“Cappelli” nello Spazio D’Arte “William James”- Atene 2006.
Marta
Biagini fa del cappello l’idea primordiale del suo lavoro, confrontandosi con
la tradizione surrealista con la
quale stabilisce un colloquio, riconoscendola anche nel suo contesto. La sua
opera si differenzia però dalla tradizione surrealista in modo sostanziale.
Nel
suo lavoro, i volti che portano il cappello sono raffigurati senza
un’espressione ben precisa. Non si differenziano molto l’uno dall’altro. Non ha
importanza quale sia l’espressione della figura. E certamente ciò non è
casuale, visto che alle figure non viene affidato il compito di rappresentare
personalità ben determinate , ma, al contrario, esse svolgono la funzione di
archetipi. Ciò che conta maggiormente sono i simboli che le figure portano nei
loro cappelli.
I suoi
simboli: fascino, vanità, maternita, senso di libertà, precarietà, ma anche
chiari simboli psicologici che esprimono repressione, chiusura, dolore,
rivelazione e anche inestricabile esistenzialismo. Protezione, tenerezza, immaginazione ed erotismo, paesaggi
urbani e naturali, evasione e desiderio di libertà o semplicemente il sognare ad occhi aperti. Cosi la lista
può continuare fino all’infinito.Il tema si fa uno stimolante e fecondo
strumento, ma non si trasforma affatto in maniera. Perché il cappello nel lavoro della Biagini è
l’espressione stessa della condizione umana.
Panaiotis S.Papadopoulos
Critico d’Arte
Settembre 2006
Στα εγκαίνια της έκθεσής μου το
2005 στην Αίθουσα Τέχνης "Θεόφιλος" στην Αθήνα:
Κάθε έκθεση της Μάρτα
Μπιατζίνι είναι και μια έκπληξη. Συνδυάζοντας την υπομονή και ευαισθησία ενός αρχαιολόγου με την εσωτερική
σοφία ενός ψυχαναλυτή φέρνει στο
φως ακατέργαστο υλικό από τα βάθη της ψυχής της και τολμά να το αναδείξει , να
το αποκαλύψει μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.
Είναι μια επίπονη
διεργασία. Για όσους είχαν την τύχη, όπως εγώ, να την γνωρίσουν, αυτή η πάλη, η αγωνία αυτοεξερεύνησης είναι
χαραγμένη στο πρόσωπο της. Όσοι δεν είχαν αυτή την τύχη αρκεί να δουν τα έργα της, αντικαθρέφτισμα αυτού
του αγώνα. Και δεν μιλώ μόνο για τις – συχνά αδιόρατες- συσπάσεις έντασης στις φιγούρες της. Εξίσου
εύγλωττη είναι και η σιγή των αρχετυπικών σχημάτων που τις περιβάλλουν. Σχήματα εξωπραγματικά,
εξωλογικά, αλλά πως αλλιώς μπορεί να μορφοποιεί το αόρατο, το άφατο;
Tα χρώματα της – στη γήινη
κλίμακα – βρίσκονται σε αρμονία με τα σχήματα και το φορτίο τους. Μια μίνι χρωματική επανάσταση συμβαίνει στα τελευταία έργα της με τα
παιδιά . Είναι ίσως αναπόφευκτο, τα χρώματα της παιδικής ψυχής είναι
πιο λαμπερά και πιο αισιόδοξα
Σε μια εποχή σαν την
σημερινή, που ο Αrthur Danto
μιλά για το τέλος της τέχνης και που τέχνη θεωρείται κάθε τι που προτείνεται
σαν τέχνη, η ζωγραφική της Μάρτα Μπιατζίνι λάμπει με την ειλικρίνεια της, το
θάρρος της, την ευαισθησία και την ζωγραφικότιτά της.
Φεύγω για μια ακόμα φορά
γοητευμένος από την έκθεση της.
Δημήτρης
Σκλείδης
Ζωγράφος – δάσκαλος ζωγραφικής και θεωρίας τέχνης
Ιανουάριος
2005
In occasione della mia mostra del 2005 nella Galleria d'Arte Contemporanea "Theofilo" ad Atene:
Ogni
esposizione di Marta Biagini e’ sempre una sorpresa. Unisce la pazienza e la
minuziosita’ di un
archeologo
alla capacita’ di accedere all’inconscio proprie di uno psicanalista, portando
alla luce qualcosa di primordiale dal profondo dell’anima. Non nega di mostrarlo, di svelarlo davanti ai
nostri occhi attoniti.
E’ un
procedimento insistente. Per chi ha avuto l’occasione, come me,di conoscerla,
questa faticosa ricerca di introspezione e’ impressa sul suo volto. Per chi non
ha avuto l’occasione di conoscerla, basta che guardi le sue opere,che
rispecchiano questa difficile prova. E non parlo soltanto per le – spess
impercettibili – contrazioni di tensione nelle sue figure. Ma altrettanto espressivo e’ il silenzio
delle forme archetipe che accompagnano le figure. Forme fuori dalla realta’,
fuori dalla logica,ma come altrimenti
puo’ esprimersi l’invisibile, l’indicibile ?
I suoi
colori ,nella gamma di ocre e terre naturali,ben si armonizzano con le forme e
il loro contenuto. Una piccola rivoluzione cromatica avviene negli ultimi
lavori, con i bambini.E’ forse inevitabile che i colori dell’anima dei bambini
qua si facciano piu’ luminosi e che spesso esprimino piu’ ottimismo.
In
un’epoca come la nostra, dove Arthur Danto parla della fine dell’arte e dove
per arte si intende tutto cio’ che viene spacciato per arte, la pittura di
Marta Biagini risplende con la sua schiettezza,il suo coraggio, la
sensibilita’e la sua espressivita’ artistica.
Dimitris Sklidis
Pittore-insegnante di pittura e di Storia dell’Arte
